Rozdział 4

* Eve

Głowa pęka mi w szwach. Czuję ucisk w potylicy i mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Jestem potwornie spragniona.

Wyciągam rękę i próbuję sięgnąć po szklankę, która zawsze stoi na szafce obok mojego łóżka. Nie mogę otworzyć oczu. Mam wrażenie, że ktoś skleił mi powieki.

Biorę głęboki wdech i niemal krztuszę się powietrzem. Cholera, co jest?

Próbuję przypomnieć sobie, co się wydarzyło w ostatnim czasie.

Oh, niemal natychmiast wracają do mnie wspomnienia z tego feralnego autobusu. Dokładnie pamiętam, co się stało. Ciężarówka uderzyła w pojazd, w którym się znajdowałam. Upadłam na... tajemniczego, przerażającego nieznajomego, który mówił dziwne rzeczy, a potem... No cóż, potem był już tylko ból.

A jednak przeżyłam. Tylko, gdzie ja jestem?

Ostrożnie podnoszę się do pozycji siedzącej i dotykam swoich oczu. Skórę mam zimną, a dłonie niemal lodowate. Przydałby się koc i gorąca herbata.

– Przepraszam? Halo? Jest tutaj ktoś? – Mówię niepewnie.

Potwornie boli mnie głowa, a im usilniej próbuję otworzyć oczy, tym więcej przysparzam sobie cierpienia.

Powoli stawiam stopy na posadzce, kiedy ktoś łapie mnie za ramiona i przyciska z powrotem do materaca.

– Nie wstawaj! Jeszcze nie powinnaś! – Odzywa się mężczyzna nieco zirytowany.

Kojarzę ten głos. Już go kiedyś słyszałam. Czy nie należał on do lekarza, który opiekował się moją siostrą? Nie... To ktoś młody.

– Gdzie jestem? Co się ze mną stało? – Pytam cicho, powoli wpadając w panikę.

Wciąż próbuję otworzyć oczy, ale nie mogę. To frustrujące! Mężczyzna muska opuszkami palców moje skronie. Jest jeszcze chłodniejszy niż ja. Wzdrygam się.

– To długa historia – odpowiada ponuro i siada na brzegu mojego materaca.

– Pamiętam wypadek. Czy jestem teraz w szpitalu? Byli tu moi rodzice?

Zapada cisza. Nie słyszę nawet oddechu nieznajomego, ale wiem, że wciąż przy mnie siedzi.

– Błagam, powiedz mi, co się dzieje!

Mężczyzna wzdycha i wstaje. Chciałabym spojrzeć na niego, wyczytać coś z jego twarzy, poznać odpowiedzi na dręczące mnie pytania i ukoić lęk.

– Dobrze – rzuca oschle. – Opowiem ci wszystko, ale musisz obiecać, że nie wpadniesz w panikę i nie będziesz mi przerywać.

Czy mam jakiś inny wybór? – Myślę zdenerwowana.

Potulnie kiwam głową. W takiej sytuacji moje serce powinno walić jak szalone, a jednak nie czuję jego bicia. Może zostało uszkodzone podczas wypadku?

Mężczyzna pochyla się nade mną i zakrapla mi coś do oczu. Płyn jest nieprzyjemnie żrący i zmusza mnie do płaczu.

Automatycznie prostuję się i siadam na łóżku.

– Za chwilę powinnaś odzyskać wzrok – mówi mężczyzna.

Ostrożnie unoszę powieki i zerkam na niego.

– O Boże... – Szepczę, przerażona. – To ty...

Jego tęczówki są tak czarne jak źrenice, a włosy ciemne niczym niebo za oknem. Jego twarz jest pełna ostrych rysów i jakiegoś chłodu oraz obojętności, które czynią ją maską niepodobną do ludzkiej twarzy.

Mam ochotę wziąć nogi za pas i uciec jak najdalej. Niestety, mężczyzna najwyraźniej odczytuje moje intencje, bo kładzie lodowate dłonie na moich ramionach i niemal wbija mnie w materac.

– Wysłuchaj mnie, zanim wysuniesz jakiekolwiek wnioski – mówi chłodno i rzeczowo.

Łapię urywany wdech i odsuwam się od niego. Przyciskam plecy do wilgotnego muru i podciągam kolana pod brodę.

Dopiero wtedy zaczynam rozglądać się dookoła. Jestem w dość dużym pomieszczeniu. Ściany są nieotynkowane, widać kamienie, z których są zbudowane. Oprócz wąskiej pryczy jest tu jeszcze niewielka komoda, stół z jednym krzesłem i okno z widokiem na bezgwiezdne niebo.

W powietrzu wyczuwam jakąś dziwną woń, jakby... hm... stęchlizny.

Czy ten wariat mnie porwał?!

– Eve, pamiętasz wypadek, tak?

Ostrożnie kiwam głową, nie zważając na ból.

– Ty... ty tam zginęłaś. Jesteś... martwa, Eve.

Spodziewałam się usłyszeć wszystko. Wszystko tylko nie to. Jakbyście zareagowali gdyby ktoś wam powiedział, że nie żyjecie? Przecież... to niemożliwe...

– Co? – Pytam zaszokowana. – Martwa? Kim jesteś i jak śmiesz mówić coś takiego?!

Czuję, że za chwilę się rozpłaczę. Zaczynam się trząść. Patrzę na nieznajomego, próbując wyczytać coś z jego twarzy.

Mężczyzna prostuje się i spogląda na mnie. Jest bardzo wysoki, szczupły, ale umięśniony. Ma smukłe blade ręce i długie palce.

– Jestem Panem Ciemności – mówi ponuro. – Zwanym, w waszym świecie, także Śmiercią.

Nie wytrzymuję i zrywam się z materaca, czego natychmiast żałuję. W jednej chwili uświadamiam sobie, że nie mam szans z tym dziwakiem. Jest większy i silniejszy ode mnie. Nie ucieknę...

– Obiecałaś mnie wysłuchać – przypomina niezbyt uprzejmie.

– Chyba wiem już wystarczająco dużo – mruczę, kręcąc głową z niedowierzaniem.

– Wiem, że to brzmi nieprawdopodobnie – odzywa się mężczyzna, nieco spokojniej i ciszej, łapiąc mnie za nadgarstki i patrząc głęboko w oczy. – Ale to prawda, Eve. Nie odebrałem ci życia z własnej woli. To Bóg tak chciał. Nie miałem nic do powiedzenia. Pomimo tej całej otoczki związanej z moją osobą, jestem zaledwie pionkiem w Jego rękach.

– To Bóg tak chciał? – Powtarzam, czując ciepłe łzy na policzkach.

W spojrzeniu Śmierci pojawia się coś na kształt strachu i niepewności. Puszcza mnie, jakbym go oparzyła, i odsuwa się.

– To samo mówił ksiądz, kiedy omal nie umarłam z żalu nad grobem narzeczonego. To samo mówili lekarze, gdy moja siostra umierała na raka na rękach własnej matki i oczach swoich dzieci. To Bóg tak chciał?! Dobrze, w takim razie, wyślij mnie do niego, bo mam mu wiele do powiedzenia! – Wrzeszczę.

Mam ochotę zwinąć się w kłębek i zniknąć.

– Rozumiem twój żal, Eve. Myślisz, że ja byłem szczęśliwy, przychodząc po Cassie?

– Ty... Ty znasz jej imię? – Dukam, pomiędzy spazmami płaczu.

Mężczyzna siada na łóżku, opiera łokcie na kolanach i pochyla głowę w dół. Teraz widzę w nim Śmierć – staruszka uwięzionego w ciele młodzieńca, zmęczonego czasem, przeżyciami, doświadczeniami, egzystencją.

– Odebrałem życie każdej osobie, która kiedykolwiek umarła – szepcze cicho. – Niektórzy zapadają w pamięć. Twoja siostra... Wiesz jak jesteś do niej podobna? Ona też była pełna goryczy i żalu. A jednak pokonała Ostatni Most, przeszła przez Rzekę Zapomnienia i... jest teraz gdzieś po drugiej stronie. To minie, Eve. Minie żal i gniew. Nie chciałem cię budzić, bo bałem się. Bałem się właśnie tego. Wiem, co przeżyłaś. Wiem, że straciłaś siostrę i narzeczonego. Każde życie kiedyś się kończy. Ty już miałaś swoją szansę. Daj ją teraz komuś innemu.

Jego głos jest spokojny i melancholijny. Ogarnia mnie potworny smutek, a także wyrzuty sumienia. Osuwam się na ziemię i opieram głowę o łóżko przy kolanach mężczyzny. Chowam twarz w dłoniach i zaczynam gorzko łkać.

– Moi rodzice... Boże, oni stracili już wszystkich – szlocham. – Jak mogłeś do tego dopuścić?! Nie mają już nikogo... Mama, ach, przecież ona tego nie wytrzyma!

Śmierć milczy, kiedy ja bluźnię i rzewnie płaczę. W końcu czuję się wykończona tym wszystkim i mam ochotę zapaść w sen.

– Co się teraz ze mną stanie? – Pytam w końcu po długiej chwili ciszy.

– Przeprowadzę cię przez Ostatni Most. Potem będziesz mogła zatrzymać się na jakiś w Mieście, ale z czasem Rzeka Zapomnienia zacznie się o ciebie upominać. Będziesz musiała przez nią przejść.

– I co będzie potem? Niebo czy Piekło?

Mężczyzna waha się. Przez jego bladą twarz przemyka jakiś cień. Wzrusza ramionami i wzdycha.

– To nie ja o tym decyduję. Zostaniesz osądzona przez Boga ze swych uczynków. Nie wiem, co się dzieje potem. Jestem tylko Panem Ciemności.

Drżę po raz kolejny, ale odważam się podnieść wzrok na mężczyznę.

– Masz jakieś imię?

Uśmiecha się, ale jest to najsmutniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widziałam.

– Nie pamiętam, kiedy po raz ostatni ktoś mnie o to spytał – szepcze, nie spoglądając na mnie. – Alexander, nazywam się Alexander.

Nie wiem, kto w tej chwili jest bardziej zrozpaczony – ja czy on?